အိမ္မက္တစ္ခုနဲ႕စတဲ့ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္

ေဆာင္းႏွင္းေတြနဲ႕ ျမဴခိုးေတြေ၀ေနတဲ့မနက္ခင္းေလးမွာ အေစာဆံုးႏိုးေနတဲ့ကြၽန္မ၊ ျပန္အိပ္မရႏိုင္ေ လာက္ေအာင္ကို ၾကည္ႏူးမႈျဖစ္ေစတဲ့ အိမ္မက္ေလးကို အိပ္ယာထဲမွာလဲရင္း ျပန္လည္ေတြးေတာ ေနမိပါေတာ့တယ္။ အိမ္မက္ထဲမွာ Peter လို႕ ကြၽန္မနာမည္ေပးထားတဲ့ သူ႕ကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူက ကြၽန္မကိုၿပံဳးျပၿပီးသူ႕ရဲ႕ ပံုစံအတိုင္းပဲ တက္ၾကြစြာနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္တယ္ေလ။ အိမ္မက္ေလးက ဒါေလးပဲ။ သာမန္လူတစ္ဦးအတြက္ ဒီအိမ္မက္ဟာဘာမွ မဟုတ္ေပမယ့္ ကြၽန္မလို သူ႔ရဲ႕အၿပံဳးတစ္ခ်က္၊ ပါးခ်ဳိင့္ေလးတစ္ဖက္ကို စဲြလန္းၿပီး အၿမဲသတိရေနခဲ့ဖူးတဲ့ သူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ အရမ္းကို ၾကည္ႏူးစရာေလးေပါ့။ ေၾသာ္---ဘာလိုလိုနဲ႕ သူနဲ႕မေတြ႕တာေတာင္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီပဲ။
လြန္ခဲ့ေသာေလးႏွစ္ေလာက္က သူနဲ႕စေတြ႕ခဲ့တာေပါ့။ အဂၤလိပ္စကားေျပာအရမ္းကိုကြၽမ္းက်င္ခ်င္တဲ႔ ကြၽန္မ၊ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိခ်င္တဲ့ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ သူဟာ စံျပလူေတာ္တစ္ေယာက္ေပါ့။ ကြၽန္မအေနနဲ႕ ေျပာရရင္ သူဟာကြၽန္မရဲ႕Ideal Man ေပါ့။ ကြၽန္မမွာ ခိုင္ေလး၊ ဇင္ေလးနဲ႕ သူရဆိုတဲ့ အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ရွိပါတယ္။ သူတို႕သံုးေယာက္နဲ႕က တကၠသိုလ္ေရာက္မွ ခင္ေပမယ့္ တကယ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေတြလိုပါပဲ။ သူရနဲ႕ဘယ္လိုစခင္သြားတာကို ကြၽန္မ မသိခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္မသိတာ တစ္ခုကေတာ့ သူက အရမ္းကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တာရယ္၊ ကြၽန္မတို႕အေပၚကို အရမ္းဂ႐ုစိုက္တတ္တာရယ္၊ အၿမဲအႏြံနာခံတတ္တာရယ္ပါပဲ။ သူရရဲ႕အေျပာေကာင္းမႈေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႕သူငယ္ခ်င္း၄ ေယာက္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းတစ္ခုကို စတက္ျဖစ္တယ္ေလ။ အရမ္းကိုေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့စာသင္၀ိုင္းေလးပါ။ ကြၽန္မတို႕အပါအ၀င္ စာသင္သား ၁၄ ေယာက္ေလာက္ဟာ ဆရာ၂ေယာက္နဲ႕ မိသားစုသဖြယ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႕အဂၤလိပ္စာကို ေလ့လာခဲ့ၾကပါတယ္။ သင္တန္းတက္တဲ့ ဆဠမေျမာက္ေန႕မွာ ေနာက္သင္မယ့္ဆရာအသစ္အေၾကာင္း တစ္စြန္းတစ သိထားတာက အရမ္းကို ေတာ္တယ့္ အေၾကာင္းေတြခ်ည္းပဲေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ေနရင္းထိုင္ရင္းနဲ႕ကို အဲ့ဒီဆရာနဲ႕ ေတြ႕ရမွာကို ေၾကာက္ေနမိတာေပါ့။ စိတ္ကူးထဲမွာလည္းဆရာ့ရဲ႕ပံုစံကို ပံုေဖာ္ေနရင္းက ဆရာလာၿပီလို႕ သူရက ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ၾကည္ျပာေရာင္အက်ႌႏွင့္ အျပာေရာင္ေဘာင္းဘီကို သပ္ရပ္စြာ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အသက္ ၂၄ႏွစ္အရြယ္ လူတစ္ဦးကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ သူကသူ႕ကိုသူ ဒီအတန္းကို သင္မယ့္အဂၤလိပ္စာ ဆရာဘုန္းျမတ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူက အဂၤလိပ္စကားေျပာအပိုင္းကို တာ၀န္ယူၿပီး သင္ၾကားေပးမယ့္သူ ျဖစ္ေၾကာင္းေဖာ္ေရြစြာ ၿပံဳးၿပီးေျပာျပေနခဲ့ပါတယ္။
အဲ့ဒီ့အခ်ိန္အထ Peterဆိုတဲ့ သူကို ကြၽန္မရင္မခုန္ခဲ့ေသးပါဘူး။ Peter ဆိုတာ ကြၽန္မရဲ႕အိမ္မက္ထဲကေန စတင္ျဖစ္တည္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ ဘုမသိဘမသိ ေဆာင္းအိမ္မက္ တစ္ခုေၾကာင့္ ကြၽန္မရဲ႕ျဖဴစင္လွတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းခဲ့ရပါတယ္။ အိမ္မက္ထဲမွာ သူဆိုတဲ့ လူနဲ႕ကြၽန္မခ်စ္သူေတြျဖစ္ၿပီး ၾကည္ႏူးေနၾကတယ္တဲ့ေလ။ သူဆိုတာ----- အိမ္မက္ကႏိုးတဲ့အထိ ကြၽန္မရင္ေတြခုန္ေနဆဲပဲေလ။ ေနာက္တစ္ေန႕မွာ အိမ္မက္အေၾကာင္းကို ခိုင္ေလးနဲ႕ ဇင္ေလးကိုေျပာျပဖို႕ ကြၽန္မအရမ္းရွက္ေနခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္သူတို႕ကို မေျပာျပဘဲ ကြၽန္မတစ္ေယာက္ထဲပဲ သူနဲ႕ေတြ႕တဲ့အခါ ရင္ေတြခုန္ရင္းနဲ႕ စိတ္ထဲမွာတိတ္တခိုးေလး သူ႕ကို နာမည္ေလးတစ္ခု ေပးလိုက္တာက Peterတဲ့ေလ။ သူ႕ရဲ႕ေနာက္ေျပာင္မႈေတြ၊ သူၿပံဳးတာ၊ ရယ္တာ၊ ေဒါသထြက္တာ၊ ကြၽန္မကို အာေပးတာ၊ တခါတေလကြၽန္မဆံပင္ေတြကို မေတာ္တဆနင္းမိတဲ႕အခါ အရမ္းအားနာၿပီးေတာင္းပန္တာ၊ ကြၽန္မကိုဂ႐ုစိုက္တာ ဥပမာ- ၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီးျပန္တဲ့အခါ ကေလးတစ္ေယာက္လို ကြၽန္မကို စိတ္မခ်တတ္တာ၊ လမ္းအတူေလ်ာက္ရင္း ကြၽန္မရဲ႕မလွတဲ့ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို ခိုးၾကည့္တတ္တာ စတာေတြကို ရင္ခုန္ရင္းနဲ႕ပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့မိတယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႕ တေန႕မွာ ကြၽန္မရဲ႕ရင္ခုန္မႈေတြကို ဇင္ေလးနဲ႕ ခိုင္ေလးက ရိပ္မိသြားခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ကလည္း ကြၽန္မစိတ္ခ်မ္းသာရင္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး ဘာမွ ေ၀ဖန္မႈ၊ ကန္႕ကြက္မႈေတြမလုပ္တာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္း အရမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ရင္ခုန္ေနရင္း အိမ္မက္တစ္ခုကို ထပ္မက္တာက သူနဲ႕ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ေနတာတဲ့ေလ။ ကြၽန္မအရမ္းတုန္လႈပ္သြားတယ္။ အိမ္မက္မေကာင္းရင္အိပ္ေရွ႕က သစ္ငုတ္တိုမွာ ေရေလာင္းရတယ္ဆိုလို႕ ေရေတြေလာင္းတာ ဗြက္ေတြေတာင္ ထကုန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာပါဘူး အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြဆီက သိလိုက္ရတာက သူ႕မွာ ရည္းစားရေနၿပီတဲ့။ မၾကာခင္ လက္ထပ္ၾကေတာ့မယ္တဲ့။ သူက ကြၽန္မတို႕ကို ေျပာဘူးတယ္ေလ ဘယ္ေတာ့မွမငိုနဲ႕ အၿမဲတမ္းၿပံဳးေနပါ ငါဟာအၿမဲတမ္းေအာင္ျမင္ေနမွာ ဆိုတာ သူ႕ရဲ႕ လက္စဲြေဆာင္ပုဒ္ပဲတဲ့ေလ။ သူ႕စကားကို ကြၽန္မနားေထာင္တဲ့အေနနဲ႕ ကြၽန္မ၀မ္းမနည္းဘူး ကြၽန္မစိတ္ကို ေပ်ာ္ေအာင္ပဲထားတယ္။ ကံေကာင္းစြာပဲ သူနဲ႕ကြၽန္မမွာ ေနာက္ဆံုးအမွတ္ရစရာ ခရီးေလးတစ္ခုသြားခဲ့ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးက သူ႕ရဲ႕ ေကာင္မေလးကို ေခၚလာခိုင္းတယ္။ ေခၚမလာပါေစနဲ႕လို႕ပဲ ကြၽန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆုေတာင္းေနမိခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္မမွာ သူနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ရမယ့္အခ်ိန္အရမ္းနည္းေနၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ အခုေနာက္ဆံုး ခရီးေလးကို ကြၽန္မဘ၀မွာ အမွတ္တရေလးအျဖစ္ ထာ၀ရသိမ္းထားခ်င္တယ္ေလ။ ကြၽန္မဆုေတာင္း ျပည့္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ေကာင္မေလးကို သူေခၚမလာခဲ့ပါဘူး။
ဒီခရီးမွာ ခိုင္ေလးနဲ႕ဇင္ေလး မပါခဲ့ပါဘူး။ သူတို႕က ကြၽန္မရဲ႕႐ူးသြပ္မႈကို မၾကည့္ရက္တာေၾကာင့္ မလိုက္ခဲ့တာပါ။ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ သူ ကြၽန္မကို အရမ္းကို ဂ႐ုစိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ဂိမ္းေတြကစားတဲ့အခါ အရမ္းကို အရွက္အေၾကာက္ႀကီးတဲ့ကြၽန္မကို သူကပဲ ကူၿပီး အျခားသူေတြ အတင္းမကခိုင္းေအာင္ ႀကိဳးစားေျပာေပးခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းကိုေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ဂ႐ုစိုက္မႈ ေတြကိုဒီထပ္မက ပိုလိုခ်င္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုဂ႐ုစိုက္မႈေတြေတာင္ ေနာက္ဆံုးရခဲ့တာပါ။ အိမ္အျပန္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေငးမႈိင္ၿပီး သူ႕ကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ တ၀ႀကီးၾကည့္ေနမိခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁၀ ရက္ ၾကာလို႕ သူလက္ထပ္ၿပီးသြားရင္ ကြၽန္မ သူ႕ကို ေမ့ပစ္ရမယ္ေလ။ အဲ့ဒီ့ေန႕ေရာက္မွာကို ကြၽန္မ အရမ္းေၾကာက္ေနခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ သူ႕မဂၤလာေဆာင္ေန႕ကိုေရာက္တဲ့အခါ ကြၽန္မအလွပဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ၿပီး သူ႕ကိုသြားၿပီး ဂုဏ္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ အခါေတာ္ေပးသီခ်င္းကို ေဟမာေန၀င္း ဆိုတဲ့အခါ သတိုးသားနဲ႕သတိုးသမီး မဂၤလာခန္းမထဲကို ၀င္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အျပင္မွာေတာ့ ရယ္ေနေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ မ်က္ရည္မိုးေတြရြာေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါကိုသူသိတဲ့ပံုလည္းမရပါဘူး။ အဲ့ဒီေန႕ကတည္းက သူနဲ႕ကြၽန္မ ျပန္မဆံုတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ သူ႕အေပၚမွာလည္း မိတ္ေဆြတစ္ဦးထက္ မပိုတဲ့ သံေယာဇဥ္ပဲထားရမယ္လို႕ ဇင္ေလးနဲ႕ ခိုင္ေလးတို႕က သတိေပးၾကပါတယ္။ ကြၽန္မခံစားေနရတာကို သူတို႕မၾကည္ရက္ဘူးတဲ့ေလ။ ကြၽန္မလည္း ႀကိဳးစားၿပီး မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လိုခင္မင္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာေတြျဖစ္တဲ့ သူနဲ႕ ကြၽန္မနဲ႕က စည္းတစ္ခုက အလိုလိုျခားထားၿပီေလ။
သမီးေရ-- ထေတာ့လို႕ ႏိႈးတဲ့အေမ့ရဲ႕အသံအဆံုးမွာ ကြၽန္မရဲ႕အေတြးေတြ ရပ္တန္႕သြားခဲ့ပါတယ္။ ရွင္—---လို႕ျပန္ထူးရင္း အိပ္ယာေပၚမွ ထကာ မနက္ေက်ာင္းသြားဖို႕ျပင္ဆင္ရင္း ထပ္ၿပီး ေတြးမိတာတစ္ခုက သူနဲ႕မ်ား ဒီေန႕ ေတြ႕မလားဆိုတာပါဘဲ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕အိမ္မက္ေတြက မွန္တတ္တယ္ေလ။